نامه ای به پسرم - نویسنده: صادق قوچانی چاپ تاریخ : شنبه 20 تیر ماه سال 1388 پسرم، نام تو را محمد گذاشتم »محمدی« بمانی، »محمدی« باشی تا تو را در انظار و دور از انظار محمد صدا کنم. نانی که به تو داده ام نیز محمدی بوده و هیچ نانی که خمیر آن با بسم الله گرفته نباشد به تو نداده ام. پس می دانم که تو محمدی می مانی و دردمندم از آنهایی که محمد را نمی شناسند. اینک که 21 روز دور از منی و من دور از صدای تو روزگار می گذرانم، سر بر جیب تفکر فرو می نهم و از این روزگار دون پرور گله دارم. اما گویی شکوه من به جایی نقش نمی بندد چون نقاش روزمره روزگارمان نقاشی بلد نیست و بی جهت نام خود را با نقش روزگار عجین می داند. آن روز که روز پدر بود از شهر کتاب زنگ می زدی: »بابا در شهر کتاب هستم. چه کتابی برایت بخرم؟« می دانستی که من کتاب را دوست دارم و می خریدی کتابی را که همیشه سرفصل آن با نام خدا بود و با امضا همسرت و خودت برایم می فرستادی. و اینک در زندان، به غربت نشستگان، کتاب فروشی ندارند تا کتاب بخری و در روز ولادت علی (ع ) و روز پدری که گذشت، برای پدر دلسوخته از دور بودن تو روانه کاشانه بی نور و خاموشم کنی. من یاد تو را و اسم تو را در نماز پنج گانه به دعای همیشگی و نماز نیمه شب همواره می آورم. از تو یاد می کنم و می دانم که تو از بضاعت علمی و دینی واخلاقی و از آزادگی بهره ای وافر داری که به همین جهت در ازدواج تو به خانه ای رفتم که آنها همچنین باشند. عجبا!! این روزگار چگونه بین پدر ومادر و عروس محجوبم از تو دوری می اندازد و حسرت بیش از 20 روز ندیدن محمد را به دل پدر شوریده و به غم خفته می نهد. خدایا! خالقا! معبودا! مسجودا! تو را ستایش می کنم، نه به رزق و روزی روزانه ات، بلکه به بزرگی و به حکمت فرزانه ات و به آیه »تکلمنا ایدیهم و تشهد ارجلهم بما تکسبون« این دهر دون پرور که ما نمک خوار آنیم چه بازی بس عجیبی دارد. سر فرو بردگان به جیب تفکر را استهزا می کند،و فرومایگان خفته در خواب غفلت را تماشاگه روزگار. یا الله، نظری یا محمد(ص)، کمکی یا علی(ع)، مددی با آرزوی آزادی برای همه
صادق قوچانی
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
غرور هدیه شیطان است و عشق هدیه خداوند، ما هدیه شیطان را به هم می دهیم اما هدیه خداوند را از هم پنهان می کنیم .
نامه ای به پسرم - نویسنده: صادق قوچانی چاپ
تاریخ : شنبه 20 تیر ماه سال 1388
پسرم، نام تو را محمد گذاشتم »محمدی« بمانی، »محمدی« باشی تا تو را در انظار و دور از انظار محمد صدا کنم.
نانی که به تو داده ام نیز محمدی بوده و هیچ نانی که خمیر آن با بسم الله گرفته نباشد به تو نداده ام.
پس می دانم که تو محمدی می مانی و دردمندم از آنهایی که محمد را نمی شناسند.
اینک که 21 روز دور از منی و من دور از صدای تو روزگار می گذرانم، سر بر جیب تفکر فرو می نهم و از این روزگار دون پرور گله دارم. اما گویی شکوه من به جایی نقش نمی بندد چون نقاش روزمره روزگارمان نقاشی بلد نیست و بی جهت نام خود را با نقش روزگار عجین می داند.
آن روز که روز پدر بود از شهر کتاب زنگ می زدی: »بابا در شهر کتاب هستم. چه کتابی برایت بخرم؟« می دانستی که من کتاب را دوست دارم و می خریدی کتابی را که همیشه سرفصل آن با نام خدا بود و با امضا همسرت و خودت برایم می فرستادی.
و اینک در زندان، به غربت نشستگان، کتاب فروشی ندارند تا کتاب بخری و در روز ولادت علی (ع ) و روز پدری که گذشت، برای پدر دلسوخته از دور بودن تو روانه کاشانه بی نور و خاموشم کنی.
من یاد تو را و اسم تو را در نماز پنج گانه به دعای همیشگی و نماز نیمه شب همواره می آورم. از تو یاد می کنم و می دانم که تو از بضاعت علمی و دینی واخلاقی و از آزادگی بهره ای وافر داری که به همین جهت در ازدواج تو به خانه ای رفتم که آنها همچنین باشند.
عجبا!! این روزگار چگونه بین پدر ومادر و عروس محجوبم از تو دوری می اندازد و حسرت بیش از 20 روز ندیدن محمد را به دل پدر شوریده و به غم خفته می نهد.
خدایا! خالقا! معبودا! مسجودا! تو را ستایش می کنم، نه به رزق و روزی روزانه ات، بلکه به بزرگی و به حکمت فرزانه ات و به آیه »تکلمنا ایدیهم و تشهد ارجلهم بما تکسبون«
این دهر دون پرور که ما نمک خوار آنیم چه بازی بس عجیبی دارد.
سر فرو بردگان به جیب تفکر را استهزا می کند،و فرومایگان خفته در خواب غفلت را تماشاگه روزگار.
یا الله، نظری
یا محمد(ص)، کمکی
یا علی(ع)، مددی
با آرزوی آزادی برای همه
صادق قوچانی